K.S.: Moim i państwa gościem - Jan Witold Suliga, dyrektor Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Witam serdecznie.

Jan Witold Suliga: Dobry wieczór.

K.S.: Będziemy rozmawiać o tym, co wydawało mi się, że będziemy obchodzić pojutrze, czyli naszej kultywowanej tradycji chodzenia na groby i stawiania świeczek. Pan dyrektor mówi, że to już jutro są Zaduszki, czym mnie mocno zadziwił.

J.W. S.: No chyba są Zaduszki jutro, skoro…

K.S.: No ponoć właśnie 2 listopada

J.W. S.: …zapraszano mnie do różnych pubów, żebym wygłaszał mowy na temat tego, jak należy palić świeczki tudzież wspominać zmarłych, przywoływać zmarłych, oczywiście nie jako praktykę spirytystyczną, tylko jako rodzaj kultu.

Więcej…

Dożynki to urządzane po zebraniu plonu zbóż wielkie święto rolników będące ukoronowaniem ich całorocznego trudu. Choć roczny cykl prac polowych kończy się przed Adwentem, to po żniwach następował krótki czas odpoczynku i radosnego świętowania, kiedy można było wyrazić to, co tak prosto napisał Wespazjan Kochowski w Psalmodii polskiej:

 Panie! I za to dziękować Ci trzeba,

Żeś gębie mojej dał dostatek chleba.

Dożynki w różnych okolicach nazywano też obrzynkami, wyżynkami, okrężnem (od dawnego zwyczaju obchodzenia lub objeżdżania, a więc okrążania pól po zbiorze zboża), wieńcowem lub wieńczynami (bo najważniejszym atrybutem tego święta jest wieniec żniwny).  

Zwykle dożynki odbywały się w sierpniu lub na początku września. Ponieważ zwyczajowo koniec żniw przy sprzyjającej pogodzie przypadał przed dniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (na Wniebowzięcie zakończone żęcie), czasami łączono dożynki ze świętem Matki Boskiej Zielnej (15 sierpnia). Częściej jednak bywały to dwie odrębne uroczystości.

Więcej…