Boże Narodzenie świętujemy trzy dni po zimowym przesileniu, w najdłuższą noc roku. Problem w tym, że tak naprawdę nie wiemy, w jakim miesiącu i dniu narodził się Chrystus.

Datę 25 grudnia przyjęto dopiero w VI wieku.  Czemu akurat tę, a nie inną? Powód był prosty. Tego dnia obchodzono w Rzymie święto Solis Invictus – Słońca Niezwyciężonego, od tygodnia zaś trwały, cieszące się ogromną popularnością uroczystości Saturnaliów ku czci boga Saturna, opiekuna rolnictwa i zasiewów, identyfikowanego z greckim bogiem Kronosem, władcą Elizjum - krainy umarłych. Co więcej, ten dzień był dniem narodzin słonecznego boga Mitry, który wyłonił się z mrocznej pieczary i przyszedł na świat po to, ażeby stoczyć zwycięski bój z czarnym bykiem symbolizującym śmierć i zniszczenie. Ustanawiając datę narodzin Jezusa Kościół uczynił to zatem w celu zaadoptowania pogańskich świąt do swoich potrzeb i nadania im chrześcijańskiego charakteru.

Decyzja ta pociągnęła za sobą ważkie skutki. Zimowe przesilenie wyznaczało świąteczny okres nie tylko w Rzymie, ale i również u wielu innych ludów, siłą więc rzeczy w bożonarodzeniowej obrzędowości musiało dojść do wymieszania chrześcijańskich i pogańskich obyczajów.

Więcej…

Dzień Św. Łucji (Luciadagen) uważany jest zarówno w Szwecji jak i poza jej granicami za jeden z najbardziej rdzennie szwedzkich obyczajów. Według szwedzkiej tradycji najciemniejszą nocą w roku jest noc z 12 na 13 grudnia. Z dniem Św. Łucji rozpoczyna się czas światła. Tego wieczoru na ulicach całej Szwecji można podziwiać pochody ludzi ubranych w sięgające do ziemi białe koszule przewiązane w pasie czerwoną lub złotą, jedwabną szarfą, którzy niosą palące się świece. Na ich czele kroczy ubrana na biało młoda dziewczyna (Lussibrut) z koroną ze świec, które rozświetlają zimowy mrok. Cały pochód śpiewa kolędy, pozdrawia przechodniów, odwiedza szpitale i domy spokojnej starości.

Więcej…